Version

Czwartek, 7 lipca 2011 · dodano: 07.07.2011 | Komentarze 0

Marzy mi się historia, gdzie malutki człowiek stoi przed domem. W mgle pozostawiony znikomej osłonie swojej matki. Drzwi domu, dając mu światło, ofiarują mu nadzieje, miłość, ale i złość chwilową.

Słowa już go nie ranią. Są dla niego swego rodzaju azylem, sposobem na zapomnienie. Lecz zapomnieniem o czym?

Marzy mi się malutki człowiek, który wchodzi do bram kominów, z których nierząd stawiwszy się ranem, jego ciało otula…

A niech dramaturgia w ten rozdział wtoczy się na dobre.

Mnogo duszę ostudza, za każdą strofę pilnie płaci, za pensję folusznika wnętrzności ludziom przeszywa.

Później, rzecz jasna, do ogródka grzecznie wraca.

Zrodziło się we mnie wahadło nastrojów.